'Want ik ben nog steeds één van die duizenden handjes in de zorg'

Duizenden handen tegelijk.

De radio staat geregeld aan op de woongroep waar ik werk. Vanavond had radio 538 weer een winactie om sushi te winnen. De winnaar van vanavond was een vrouw, werkzaam in de thuiszorg die er een drukke rit op had zitten.

Ze probeerde, ondanks haar vermoeidheid, het mooie van haar vak uit te leggen aan de radio dj’s. Dit ging nogal moeizaam, ze had een drukke dienst gehad met een moeilijke route. Probeer dan maar eens te vertellen aan mensen die de zorg helemaal niet kennen, wat er dan zo mooi is aan ons vak.

Het maakte me aan het lachen, terwijl ik onze cliënten koffie gaf.

Ook zette me het aan het denken. Want hoe bijzonder en bizar is het eigenlijk dat je eigenlijk door heel de wereld heen, met zo veel zorgmedewerkers tegelijk, een avonddienst draait.

Met duizenden handen tegelijk draaien we een ochtenddienst, dan een avonddienst en soms slaap of nachtdiensten.

Duizenden handen geven tegelijk cliënten eten, een fijne warme douche, een schone inco of een knuffel. Ook zijn er duizenden handen die voor de eerste keer, of voor de laatste keer hun cliënt verzorgen.

Er waren duizenden handen voor mij, en er komen nog duizenden handen na mij, in het leven van de vele cliënten waar ik tot nu toe het voorrecht had om voor te mogen zorgen.

Ik wist niet dat ik eind mei voor de laatste keer zou zorgen voor ons groepje bijzondere kinderen.

Omstandigheden maakte dit helaas wel een feit, Na een traumatische gebeurtenis op het werk, stopte ik compleet met functioneren. En na een proces van negen maanden, ben ik nu weer terug in de zorg.

Mijn hart ligt nog steeds in de gehandicaptenzorg, maar mijn perceptie is veranderd.

Mijn basis is aangetast en waar dat misschien een goed feit is, blijft het vreemd.

Ik ga opnieuw op zoek naar dat stukje wat mijn werk zo bijzonder maakte voor mij.

Want ik ben nog steeds één van die duizenden handjes in de zorg.

Handen die op dit moment een avonddienst draaien in de zorg voor zes EMB cliënten, een nieuwe groep met nieuwe complexiteiten.

De handen zijn fysiek hetzelfde, de anatomie is zeker niet veranderd, maar wat er aan vast zit is flink aangetast na de afgelopen periode.

Toch voel ik me nog steeds trots als ik op de radio hoor dat iemand, in een ander deel van het land, ook een avonddienst draait en ik deel uit maak van deze groep mensen.